Ο Ιανός, εκείνος ο διπρόσωπος θεός των Ρωμαίων αποτελεί ίσως τον ευστοχότερο συμβολισμό της συμπεριφοράς των προσώπων που πρωταγωνιστούν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου.Δεν πρόκειται για τη συνήθη μομφή περί διπροσωπίας και απάτης που αποδίδεται πλέον συστηματικά από τον ελληνικό λαό στα πολιτικά πρόσωπα αλλά για μια προσπάθεια ερμηνείας των σχέσεων των Ελλήνων πολιτικών με τους δημοκρατικούς και συναταγματικούς θεσμούς όπως αυτοί διαμορφώθηκαν (από τους ίδιους τους πολιτικούς ) από τη μεταπολίτευση και μετά .Όπως πανθομολογείται βρισκόμαστε ενώπιον μιας κρίσης που εκτός από οικονομική και κοινωνική είναι "βαθιά πολιτική" κατά τα κλισέ που τείνουν να καθιερωθούν και συχνά κλείνουν ως επωδός μια κουβέντα ανάμεσα σε πρόσωπα του δημόσιου βίου που είναι μάλλον απρόθυμα για διάφορους λόγους να εισχωρήσουν στο υπόστρωμα του πολιτικου προβλήματος.
Μια προσπάθεια ερμηνείας της κρίσης των θεσμών και του πολιτικού συστήματος είναι ακριβώς το επικινδυνο παιχνίδι του Ιανού, στο οποίο πληθώρα Ελλήνων πολιτικών επιδόθηκε με ζέση.Και εξηγούμαι: το ήθος που καλλιεργήθηκε στους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής,συνοψίζεται στη πάση θυσία αποφυγή του πολιτικού κόστους (που ανάγεται πια σε πολιτική αυταξία) και στην απεμπόλιση/μετακύλιση των πολιτικών ευθυνών.Έτσι στήθκε το σκηνικό του επικίνδυνου παιχνιδιου, πολιτικοι ακροβάτες που με τη συμπεριφορά τους συνέθεταν τα δύο -εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους-πρόσωπα του Ιανού: άλλοτε φρόντιζαν να "χαθούν" μέσα στην ανωνυμία των απροσωπόληπτων θεσμών προκειμένου να συγκαλύψουν αμαρτωλές ιστορίες τους "παίζοντας" εντέχνως ή και εντελώς άτεχνα με το Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών, την βουλευτική ασυλία, τα τμήματα διακοπών της Βουλής ακόμη και με τον Εκλογικό Νόμο και άλλοτε προκειμένου να συγκρατήσουν την ανακύκλωση της εξουσίας εντός κομματικών στεγανών κατακεραύνωναν (και κατακεραυνώνουν) κάθε κριτική για τις ακολουθούμενες πολιτικές στοχοποιώντας την ως κινδύνο για τους θεσμούς και την δημοκρατία ή την ίδια την ύπαρξη της χώρας.Αναφωνούσαν έτσι σε μια "δημοκρατική" παραλλαγή, ένα γεμάτο έπαρση "L etat c est nous" ("το κράτος είμαστε εμείς"). Κάτω από αυτό το πρίσμα οι εύλογες αντιδράσεις των Ελλήνων την 28η Οκτωβρίου αποτέλεσαν μια δίκαιη κατακραυγή ή μια φαυλεπίφαυλη ύβρη απέναντι σε θεσμούς ;
Καθώς δε ο θεός Ιανός αποτελεί τον θεό των ενάρξεων και των μεταβάσεων ( η μορφή του συχνά κοσμούσε πόρτες και γέφυρες ) μένει να δούμε αν σε αυτή τη μετάβαση από τον κόσμο του είναι σε πολιτκό , κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο στον κόσμο του γίγνεσθαι οι πολιτκοί μας θα αποφασίσουν να αποκτήσουν ένα και μοναδικό πρόσωπο , το δικό τους , πράγμα που συνεπάγεται ευθύνες και κόστος. Αν όμως συνεχίσουν το επικίνδυνο παιχνίδι του Ιανού τότε κανείς δεν εγγυαται πως το τεράστιο "αποθεματικό" καλής πίστης το οποίο διαθέτει σε σχέση με το θυμοειδές ενός λαού μια φιλελεύθερη δημοκρατία και από το οποίο αντλεί τη νομιμοποίηση της σύμφωνα με τον Francis Fukuyama ,δεν θα εξαντληθεί για τον ελληνικό λαό που παρακολουθεί το μόρφωμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας πηδαλιουχούμενο από τους Έλληνες πολιτκούς να εξαντλεί τον ίδιο του τον εαυτό .
