Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

K. Καραμανλής :O Bούδας μετέωρος ανάμεσα στον Σουν Τζου και το Μακιαβέλι


                                                                                                                            
 Μέσα στο σκηνικό κοινωνικής αποτελμάτωσης και γενικής κατάρρευσης που βιώνουμε κάθε ημέρα προκαλούν εντύπωση οι  προσπάθειες που κάνουν ορισμένα  Μ.Μ.Ε (κυρίως εφημερίδες) να κρατήσουν ζωντανό τον μύθο του ''μαρμαρωμένου πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή".Είναι σαφές πως το όλο κλίμα που δημιουργούν τα μέσα αυτά τροφοδοτείται από "διαρροές" του "άμεσου περιβάλλοντος" του κ. Καραμανλή (άλλο αν αυτό το "άμεσο περιβάλλον" μετατρέπεται κάποτε σε μια μασκαράτα αυλοκολάκων που αποκόπτουν την επικοινωνία με την κοινωνική πραγματικότητα).
'Ετσι λοιπόν σύμφωνα με τις "διαρροές" δεν θα πρέπει να έχουμε για τον κ. Καραμανλή την εικόνα του "ξωμάχου" που στην ουσία ιδιωτεύει λουφάζοντας στα πίσω ,σκοτεινά έδρανα της βουλής αλλά ενός πολιτικού που από το παράθυρο του αφουγκράζεται την κοινωνία (η οποία μάλλον βαρυγκομά),μελετά τα προβλήματα,συναντά επιλεγμένα άτομα και εξετάζει τις επιλογές του .Μήπως όμως στην πραγματικότητα ο πρώην πρωθυπουργός δεν κάνει τίποτα άλλο παρά συνεχίζει στην ίδια γραμμή πλεύσης που είχε πάντοτε ;
Εξηγούμαι : η ζέση με την οποία έντυπα και άλλα μέσα προβάλλουν σενάρια  εκ νέου δραστηριοποίησης του κυρίου Καραμανλή με οδηγούν στη μελαγχολική υπόθεση ,ότι ο πρώην πρωθυπουργός βρίσκεται στην ίδια κατάσταση αναποφασιστικότητας που βίωνε και ως αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος .Και αν ως πρωθυπουργός ο κύριος Καραμανλής είχε να αντιμετωπίσει τα αντικειμενικά προβλήματα της εύθραυστης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και των ανταρσιών ,ακόμα και απειλές κατά της ζωής του ,τώρα τι είναι αυτό που τον συγκρατεί από το να λάβει μια θέση ευθύνης απέναντι στο λαό,στην πλέον κρίσιμη στιγμή για τον τόπο από την μεταπολίτευση και μετά ;
Προφανώς ο ''Βούδας" (ως είθισται να αποκαλείται πλέον ο πρώην πρωθυπουργός λόγω της σιωπηρής στάσης του) και το "περιβάλλον" του βρίσκονται ενώπιον δύο στρατηγικών επιλογών που συνοψίζονται από τη μία πλευρά στην περίφημη ρήση του Σουν Τζου που στην ''Τέχνη του Πολέμου'' του ,συμβουλεύει τον πολεμιστή λέγοντας του πως κάποιες φορές είναι καλύτερα να κάθεται άπραγος στην όχθη του ποταμού για να δει τον αντίπαλο του να περνά νεκρός από μπροστά του, με ένα βέλος καρφωμένο στην πλάτη του και από την άλλη πλευρά στην απέχθεια του Μακιαβέλι απέναντι στον αδρανή ηγεμόνα και την προτροπή για άμεση δράση και εκμετάλλευση του momentum.
Ίσως πάλι αυτή η σκέψη να είναι πολύπλοκη και απομακρυσμένη από αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα  .Από την άλλη  αν όντως υπάρχει ένας τέτοιος προβληματισμός από πλευράς του κ. Καραμανλή είναι τουλάχιστον ένα στοιχείο θετικό όσον αφορά τις προθέσεις του ,ωστόσο έχουμε προ πολλού ξεπεράσει την εποχή που οι προθέσεις αρκούσαν για την ανάδειξη ενός πολιτικού προσώπου και μαζί με αυτή ίσως δια πυρός και σιδήρου ξεπεράσει ο λαός εκείνο το στάδιο πολιτικής ανωριμότητας που οδηγούσε σε μία άνευ πραγματικού αντικρίσματος προσωπολατρεία (λόγω  ρητορικής ικανότητας,πελατειακών σχέσεων  ή ενός επιμελημένου προφίλ και μόνο) και τη σύμφυτη της οικογενειοκρατία.
Σε κάθε περίπτωση στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε δεν θα αρκούσαν πια οι εξαγγελίες για "νταβατζήδες" όπως άλλοτε. Οι εποχές δεν απαιτούν τίποτα λιγότερο από προτάσεις ουσιώδεις και ρεαλιστικές, από πράξεις πολιτικού θάρρους (και όχι θράσους).
Νομίζω ότι κρίσιμο είναι ακόμα να αναφερθεί και το σενάριο περί ιδρύσεως ενός νέου κόμματος. Το σενάριο αυτό προφανώς εμπνέεται από την αντίστοιχη κίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του "πρεσβύτερου") ο οποίος την ημέρα μετά την "Αποκάλυψη" της μεταπολίτευσης και επιστρέφοντας από την αυτοεξορία του ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία (1974) διαλύοντας την ΕΡΕ χωρίς μάλιστα να ειδοποιήσει τον επί 11 χρόνια πρόεδρο της Παναγιώτη Κανελλόπουλο, μια μεγάλη προσωπικότητα της πολιτικής και των γραμμάτων. Ο ίδιος ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος θα καταθέσει στο βιογραφικό βιβλίο ''Η Ζωή μου'':
"Μια μέρα βλέπω στις εφημερίδες ότι ίδρυσε (ο Κ. Καραμανλής)  τη Νέα Δημοκρατία.Εγώ ήμουν αρχηγός της ΕΡΕ.Και ήμουνα 11 χρόνια αρχηγός της.Κανένας δεν μου είπε ότι η ΕΡΕ πρόκειται να διαλυθεί και να ιδρυθεί ένα άλλο κόμμα , το οποίο θα ονομαζόταν  Νέα Δημοκρατία"


        (Π. Κανελλόπουλος και Κ.Καραμανλής)    

Σε περίπτωση λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβανόταν "την ημέρα μετά την καταστροφή", ο κ.Σαμαράς θα βρισκόταν ,μάλλον στη δυσάρεστη θέση του Π.Κανελλόπουλου,τόσο όμως ο πρώτος όσο και ο δεύτερος  (χωρίς περαιτέρω να συγκρίνω τα πολιτικά τους διαμετρήματα) αν μη τι άλλο έφεραν το βάρος των πολιτικών τους επιλογών σε καιρούς δύσκολους και δεν εμφάνισαν τις "τάσεις αναχωρητισμoύ" της οικογένειας Καραμανλή.Άλλωστε σε μια εποχή που οι αναφορές στο "Γουδί" και στους "Εξ" πληθαίνουν θα ήταν προτιμότερο πριν την εφαρμογή του όποιου προσωπικού σχεδίου, οοιοσδήποτε πολιτικός διαδραμάτισε έναν ρόλο τόσο βασικό για να φτάσουμε στη σημερινή σηπεδώνα να διαχωρίσει με ειλικρίνεια της ευθύνες του.Και αν η προτροπή αυτή φαντάζει σήμερα αφελής  ίσως να αποδειχθεί στο μέλλον λύση σωτήρια για αυτούς που αφορά .
Σε τελική ανάλυση το μοναδικό δεδομένο είναι η πολιτική αδράνεια του πρώην πρωθυπουργού,ο οποίος -όποια και αν είναι τα μελλοντικά του σχέδια- πρέπει να έχει υπόψη του πέραν των πεπραγμένων του Κ. Καραμανλή του ''πρεσβύτερου" και τη ρήση του τελευταίου : "Η πολιτική δεν είναι ποίηση να μπορείς να την κάμεις μακριά από τον κόσμο.." 
Ίσως ότι θα συνόψιζε καλύτερα την πολιτική σταδιοδρομία του Κ. Καραμανλή και αρκετών άλλων πολιτικών του σήμερα όπως και την αμφίθυμη,επαμφοτερίζουσα στάση του ελληνικού λαού απέναντι τους είναι οι στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου : 
                                                      
Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά

μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά

κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα
μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά
και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά

κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του 'ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά

η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα

μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει

και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα



 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου